مواد نایلونی – سلسله مقالات در مورد دنیای نایلون

این پست اولین سری از مقالات دنیای نایلون می باشد که بخش “مواد نایلونی” اولین قسمت از آن می باشد.

نایلون یک واژه عمومی (generic designation) برای خانواده ای از پلیمرهای مصنوعی می باشد که بر پایه آلیفاتیک ها یا پلی آمید های نیمه معطر (semi-aromatic polyamides) تشکیل شده است. در دسته بندی مواد پلاستیکی، نایلون جزو مواد حرارتی نرم تقسیم بندی می شوند که می توان با فرآیند ذوب در داخل ماردون و شکل دادن به آن، محصولات مورد نظر نظیر فیلم های نایلونی یا ظروف پلاستیکی و … را ایجاد نمود.

مواد نایلونی از ابتدا تا حال

مواد نایلونی اولین محصول موفق تجاری در حوزه پلیمر بود که به شکل ترموپلاستیک های مصنوعی تولید وعرضه شد. شرکت دوپانت (DuPont) اولین بار در سال ۱۹۳۰ شروع به تحقیق پیرامون این محصول نمود. اولین نمونه از مواد نایلونی با نام Nylon 6.6 در ۲۸ فبریه سال ۱۹۳۵ توسط والنس کارودر در آزمایشگاه شرکت تحقیقاتی داپونت ساخته شد.

در ادامه این مسیر آقای پاول شلاک که عضو تیم تحقیقاتی شرکت IG Fabens بود، توانست در ۲۹ ژوان سال ۱۹۳۸ موفق به ساخت Nylon 6 شود که بر خلاف Nylon 6، بر پایه کاپرولاکتم (caprolactam) بود.

مصرف تجاری مواد نایلون برای اولین بار، در سال ۱۹۳۸ در قسمت برس مسواک ها بود. به طبع ساخته شدن این محصول و رونق یافتن بازار استفاده از مواد نایلون، سازندگان جوراب های زنانه نیز از نایلون در ساخت محصولات خود استفاده کردند. این محصول جدید در سال ۱۹۴۰ برای اولین بار در نمایشگاه جهانی نیویورک به صورت تجاری رونمایی و معرفی شد.

پس از آن سالها در خلل جنگ جهانی دوم، کاربرد های جدید از نایلون مورد توجه قرار گرفت به طوری که تقریبا تمامی مصارف مواد نایلونی، معطوف به تجهیزات موردنیاز جنگ شد. از اقلام بسیار کاربردی در آن زمان می توان به ساخت چتر های نجات و لوازم جانبی آن نظیر طناب های موردنیاز اشاره نمود. از آن تاریخ به بعد مواد نایلون توانست جای خود را در سبد محصولات تولیدکنندگان باز کند و جزو مواد ضروری صنایع مهم گردد.